ماوراطب

تخریب دژنراتیو غضروف مفصلی در مچ پا نسبت به مفاصل زانو و هیپ، شیوع کمتری دارد. در این موارد تقریبا همیشه یک عامل مستعد کننده ی شناخته شده وجود دارد که باعث سایش زود هنگام مفصل شده است. شایع ترین عامل مستعد کننده در این بیمارانف نامنظمی یا بد قرار گرفتن سطوح مفصلی پس از جوش خوردن یک شکستگی است. گاهی عامل اصلی ایجاد استئوآرتریت مچ پا، بیماری مفصلی مانند آرتریت روماتویید یا استئوکندروماتوزیس قبلی هستند.

علائم این بیماری عبارتند از:

•    دردی  که به آهستگی طی ماه ها و سال ها افزایش می یابد.
•    لنگش
در معاینه بالینی اندک ضخامت مفصل به علت هیپرتروفی استخوانی در لبه های مفصل (تشکیل استئوفیت) وجود دارد. بسته به شدا آرتریت، حرکات مفصل ممکن است به صورت خفیف یا شدید محدود شده باشد.

درمان

در موارد خفیف، غالبا به درمانی نیاز نیست زیرا با توضیح ماهیت بیماری، فرد بیمار ممکن است ناتوانی ناشی از این بیماری را بپذیرد و تحمل کند. اگر میزان ناتوانی ناشی از بیماری در حد متوسط می باشد و بیمار درخواست می کند درمان شود، ابتدا باید از روش های درمانی محافظتی استفاده نمود.
فیزیو تراپی همراه با دیاترمی امواج کوتاه و ورزش های فعال معمولا توصیه می گردد.
استفاده از پروتزهای پلی اتیلنی قالب پا، در حالی که به بیمار اجازه می دهد راه برود، با حمایت از مفصل علائم را تخفیف می دهد.
با این حال این روش های درمان باعث تسکین علائم می شوند و اگر ناتوانی به حدی افزایش یابد که عملکرد بیمار را مختل کند، استفاده از روش های جراحی را باید مد نظر قرار داد.

روش جراحی

روش درمان جراحی برای این بیماری معمولا آرترودز می باشد که با انجام این عمل جراحی، مفصلی با ثبات و بدون درد برای چندین سال ایجاد می گردد.
چند روش جراحی دیگر نیز با هدف اتصال مطمئن استخوان ها ابداع شده اند و با استفاده از روش های آرتروسکوپی می توان غضروف مفصلی دچار دژنرسانس را خارج ساخت و سطوح استخوانی مقابل یکدیگر را با روش تثبیت داخلی به هم متصل نمود.

آرتریت نوروپاتیک مفصل پا

آرتریک نوروپاتیک یک اختلال ناشایع است اما با این حال، به خوبی در مچ پا شناخته شده می باش. اختلال عصبی زمینه ای که باعث بروز این وضعیت شده عبارتند از:
•    نوروپاتی دیابتی  
•    سیرینگومیلیا
•    ضایعات ناحیه دم اسبی نخاع
•    جزام ( در مناطقی که شایع است)

درمان

در بسیاری موارد، تنها لازم است یک چکمه محکم جراحی برای محافظت از پا استفاده شود و در صورت لزوم با استفاده از بریس زیر زانو اثر آن را تقویت نمود گاهی آرترودز مچ پا را باید مد نظر قرار داد. درمان مناسب برای اختلال عصبی زمینه ای باید انجام شود.