آسم سندرمی است که تعریف دقیق آن دشوار است و مشخصه ی آن انسداد مجاری تنفسی است که چه بصورت خود به خودی و چه با درمان آن کاملا متغیر است . بیماران آسمی در واقع دچار نوعی التهاب در مجاری تنفسی هستند که باعث می شود نسبت به سایرین به طیف وسیعی از محرک ها واکنش بیشتری نشان دهند و این امر منجر به تنگی مفرط مجاری، کاهش جریان هوا و تنگی نفس و ویز می شود . تنگی مجاری معمولا برگشت پذیر است ، اما در برخی بیماران مبتلا به آسم مزمن ممکن است درصدی از انسداد برگشت ناپذیر نیز وجود داشته باشد .
در دوره های قبل تصور می شد که باید از عوامل محرکی که منجر به تنگ شدن مجاری تنفسی، ویز و تنگی نفس می شوند اجتناب کرد . اما اکنون آن را نشانه های کنترل ضعیف بیماری و نیاز به افزایش درمان کنترل کننده ی آسم می دانند .
آلرژن های استنشاقی می توانند ماست سل های متصل به IgE را مستقیما فعال کرده و منجر به آزاد سازی فوری واسطه های منقبض کننده ی برونش و واکنش زودرس شوند که با متسع کننده های برونشن ، برگشت پذیر است .
عفونت های ویروسی سیستم تنفسی فوقانی از جمله رینو ویروس ، RSV و کوروناویروس شایعترین عامل محرک حملات و شدید آسم هستند . افزایش التهاب و افزایش تعداد ائوزینوفیل ها و نوتروفیل ها در مجاری تنفسی مشاهده می شود . شواهد از کاهش تولید اینترفرون نوع I توسط سلول های اپی تلیال بیماران آسمی وجود دارد که منجر به استعداد ابتلا به عفونت های ویروسی مذکور و واکنش التهابی شدید تر می شود .
ورزش به ویژه در مورد کودکان ، محرک شایعی برای آسیب است . مکانیسم آن از طریق هیپرونتیلاسیون است که منجر به افزایش اسمولالیته مایع پوشاننده مجاری تنفسی، رها سازی واسطه های ماست سل و انقباض پرونش می شود . آسم ناشی از ورزش معمولا پس از خاتمه ی ورزش آغاز می شود و خود به خود طی 30 دقیقه بهبود می یابد . آسم ناشی از ورزش در هوای سرد و خشک بدتر از هوای گرم و مرطوب است و لذا در ورزش هایی مثل صحرا نوردی در هوای سرد ، اسکی روی خشکی و هاکی روی یخ شایعتر از شنا می باشد .
لازم به ذکر است که استرس در بسیاری از بیماران آسمی باعث تشدید علائم می شود . اما استرس بسیار شدید معمولا باعث تشدید علائم آسم نمی شود، حتی ممکن است باعث بهبود علائم نیز شود .