در این مقاله به توضیح جامع و مفصل پیرامون زایمان سزارین پرداخته شده است، جهت کسب اطلاعات بیشتر بهتر است که این متن را تا انتها مطالعه نمایید. پس با ماهمراه شوید.
زایمان سزارین یکی از عمل های جراحی است که نوزاد با برشی از رحم مادرخارج می شود. متذکر می شویم که در اغلب مواقع این زایمان بنابه ضرورت صورت می گیرد. اما اخیرا مادران به دلیل ترس و درد زیاد از زایمان طبیعی به این نوع زایمان متمایل شده اند.
مهم ترین اصل در انجام زایمان سزارین، اطمینان پیداکردن از ترم ورسیده بودن جنین (خاملگی بیش از 39 هفته) است. برای این منظور باید یکی از معیارهای زیر وجود داشته باشد:
سن حاملگی بیش از 39 هفته براساس LMP دقیق و مطمئن و مطابقت آن با یافته های بالینی و سونوگرافیک.
سمع صدای قلب با فیتوسکوپ به مدت 20 هفته یا بوسیله سونیکید برای مدت 30 هفته.
گذشت 36 هفته از اولین نوبت آزمایش مثبت حاملگی.
تعیین سن حاملگی بوسیله اندازه گیری طول نشسته جنین در هفته 11-5 حاملگی و مطابقت سن فعلی حاملگی بیش از 39 هفته براساس آن.
تعیین سن حاملگی بوسیله سونوگرافی در هفته 20-10 حاملگی و مطابقت آن با سن فعلی حاملگی بیش از 39 هفته براساس برآورد بالینی.
در صورت عدم وجود معیار لازم جهت اطمینان از تکامل ریه جنین (عدم وجود هیچیک از معیارهای فوق) باید حتما قبل از سزارین برنامه ریزی شده، آمنیوسنتز جهت بررسی تکامل ریوی جنین به عمل آید.
در زایمان سزارین دو نوع برش وجود دارد که عبارتند از: برش فاننشتایل و برش میلارد. این دو برش تفاوت هایی با هم دارد. در برش فاننشتایل زیر جلد و فاسیا به طور عرضی و عضله به طور طولی بریده می شود، در حالی که در دومی همه لایه های مذکور عرضی بریده می شوند. برش میلارد زیاد استفاده نمی شود. به هر حال این برش ممکن است بخصوص در زنانی مفید باشد که اسکار قابل ملاحظه ای در اثر برش های فاننشتایل قبلی دارند.