ماوراطب

چه عواملی باعث دیسپلازی مفصل لگن در بزرگسالان می شود؟
آیا جراحی تنها روش درمان دیسپلازی مفصل لگن می باشد؟
دررفتگی مادرزادی مفصل لگن (هیپ) ممکن است در هر سنی از ابتدای بزرگسالی، میانسالی یا سنین بالاتر، علامتدار و علائم آن ظاهر شوند.

علائم دیسپلازی مفصل لگن در بزرگسالان

علامت شایع آغازین؛ 
•    ایجاد درد در یک طرف مفصل هیپ رایج تر می باشد، اما غالبا در مراحل بعدی، به میزان کمتری درد در طرف دیگر مفصل نیز انتشار می یابد. 
•    در معاینه بالینی، حرکت مفصل هیپ مطلوب است اما در انتهای محدوده ی حرکات (به ویژه فلکشن و ابداکشن) غالبا بیمار از درد شکایت می کند.
•    در بررسی رادیوگرافیک، استابولوم سمت مبتلا، کم عمق می باشد و غالبا سقف استابولوم شیب تندی به سمت بالا دارد. 
•    سر استخوان ران در مرکز حفره استابولوم قرار نگرفته است و گاهی به نظر می رسد اندکی به سمت خارج و بالا دچار دررفتگی باشد.
بنابراین خط شنتون شکسته شده است (خط شنتون عبارت است از؛ قوس ملایمی که به طور طبیعی از تداوم لبه تحتانی، داخلی گردن استخوان ران و لبه تحتانی شاخه پوبیس ایجاد می شود.)
دیس پلازی هیپ نه تنها از آن جهت مهم است که باعث بروز درد و بی ثباتی مفصل می شود، بلکه بیمار را در سنین بالاتر (معمولا در میانسالی) مستعد ابتلا به آرتریت دژنراتیو می نماید که با درد به کندی پیشرونده و اشکال در راه رفتن، همراه است.

درمان دیس پلازی هیپ در بالغین

درمان جراحی برای این بیماران غالبا مناسب است، اما باید آن را تا زمانی که شدت معلولیت ناشی از بیماری، انجام جراحی را ضروری می سازد، به تاخیر انداخت.
روش جراحی انتخابی توسط جراح ارتوپد بعد از بررسی شرح حال بیمار، گرافی های تشخیصی و ریشه یابی بیماری، صورت می گیرد. 

با این حال اغلب روش های جراحی مورد استفاده در درمان دیسپلازی مفصل لگن در بزرگسالان به شرح زیر می باشد:
-    جراحی استئوتومی انتهای فوقانی استخوان ران
در استئوتومی انتهای فوقانی استخوان ران جهت جابجایی سرو گردن استخوان ران و ایجاد واروس بیشتر
-    جراحی استئوتومی استخوان لگن بالای استابولوم
به جهت افزایش پوشش حفره ی استابولوم بر سر استخوان ران و بهبود ثبات مفصل هیپ.
برای درمان بیماران دچار تغییرات آرتریت تثبیت یافته، آرتروپلاستی کامل مفصل لگن، ممکن است گزینه ی مناسب و کاربردی درمان دیسپلازی مفصل هیپ باشد. ( حتی در بیماران نسبتا جوان انجام این جراحی ممکن است تنها گزینه ی درمانی تلقی شود.)